Heurelho Gomes is één van de weinigen die kan zeggen dat hij viermaal op rij kampioen werd van Nederland. Afgelopen week blikten we daar uitgebreid op terug. Eerder dit jaar haalden we al herinneringen op met één van de beste PSV-keepers ooit. In Engeland gingen we in gesprek met een van de populairste oud-spelers van deze eeuw: ‘Na mijn carrière wil ik dichter bij PSV komen te staan.’
Tekst: Frans Raaijmakers
De ontvangst is hartelijk, deze druilerige middag op het knusse trainingscomplex van Watford FC in het noordwesten van Londen. Heurelho Gomes verwelkomt zijn bezoek uit Eindhoven met een amicale tik op de schouder: “Hoe gaat het, my friend?” Zijn typerende lach staat op het gezicht gebeiteld.
Het ouderdomsproces lijkt weinig vat op hem te krijgen. Zowel fysiek als mentaal steekt Gomes lekker in zijn vel. Dat hij inmiddels tweede doelman is, doet daar niets aan af. “Het is toch prachtig dat ik nog altijd in de sterkste competitie ter wereld speel?”
Verhuisdozen
Bijna had de doelman na vorig seizoen de voetbalschoenen opgeborgen. Hij nam zelfs al afscheid van het thuispubliek. De verhuisdozen stonden gepakt in de hal van zijn woning toen hij besloot om nog een jaar aan zijn toch al imposante voetballoopbaan toe te voegen. Wat zijn laatste officiële duel in het betaalde voetbal moest worden, eindigde immers in een ongenadig pak slaag: in de finale van de FA Cup moest de Braziliaan zes keer vissen tegen een ontketend Manchester City. Op deze manier wilde Gomes geen afscheid van de voetballerij nemen.
De twijfel sloeg helemaal toe toen ook zijn zoontjes Flavio en Luiz (‘nee, geen keepers, allebei aanvallers’) zich ermee gingen bemoeien: “Papa, waarom ga je niet door met voetballen?” Toen Watford hem vervolgens een eenjarige contractverlenging voorschotelde, bleek de verleiding te groot: “De club vroeg of ik wilde helpen. Watford is altijd goed voor me geweest en liet duidelijk merken dat ik nodig was. Die waardering is belangrijk voor mij.”
Op de vraag of dit een eenmalige oprisping was en hij dus in 2020 definitief afscheid neemt, blijft de doelman het antwoord schuldig. Hij haalt zijn schouders op. “Geen idee, ik beslis ergens in de komende maanden. Dat hangt ook af van wat er op mijn pad komt.” Dan, lachend: “Als clubs als Watford of PSV nog een beroep op me willen doen, is nee zeggen een stuk moeilijker.”
Als doelman van Watford
O Goleiro Grande
Het woord PSV is gevallen. De club waarmee de Braziliaan tussen 2004 en 2008 maar liefst vier landstitels pakte. Zijn liefde voor PSV en de fans is in de loop der jaren niet afgekalfd, zoveel is duidelijk. In tegendeel, hij praat nog altijd vol liefde over zijn tijd in Eindhoven. Niet alleen over de titels maar ook over het publieke eerbetoon ‘O Goleiro Grande’ dat hem nog altijd emotioneel maakt. Over de confrontaties met Lyon in de kwartfinale van de Champions League, die hij bestempelt als de meest memorabele wedstrijden uit zijn carrière.
Maar ook over Ismail Aissati en Jonathan Reis, volgens Gomes de meest onderschatte voetballers waarmee hij heeft samengespeeld en die om uiteenlopende redenen niet het maximale uit hun carrière hebben kunnen halen. Over Alex, de Braziliaanse tank, misschien wel de beste speler waarmee de doelman samenspeelde. En Guus Hiddink, zijn voetbalvader waarvoor hij ‘ongelofelijk veel respect heeft’.
Gomes volgt de club nog op de voet, vooral via social media, en heeft nog regelmatig contact met teammanager Mart van den Heuvel. Wanneer hij over PSV praat, gebruikt de goalie nog altijd de we-vorm: “We doen het dit seizoen niet zo best, he?”
Kort na zijn glansrol in de penaltyreeks tegen Lyon in de Champions League
Ik las dat je na je carrière overweegt om spelersbegeleider te worden.
“Daar denk ik over na. Braziliaanse spelers begeleiden die de overstap naar Europa maken, dat lijkt me wel wat. Nog te vaak zie ik dat talentvolle spelers hun voetbaldroom noodgedwongen opgeven omdat ze niet kunnen aarden. Het is toch raar dat Europese clubs veel geld uitgeven aan spelers maar ze vervolgens onvoldoende begeleiden? Het menselijke aspect wordt vaak vergeten, want die jongens zijn binnen de kortste keren compleet verdwaald. Als ze buiten het veld moeite hebben met aanpassen, hoe kun je dan als club verwachten dat ze binnen de lijnen goed presteren?”
Wat wil je die jonge jongens zoal meegeven?
“Richting. Clubs helpen wel, maar de taal en cultuur blijft een belangrijke barrière. Richarlison kwam als jonge Braziliaan bij Watford binnen, maar voelde zich welkom toen hij hier met ons zijn eigen taal kon spreken. In de winter kwam hij een tijdje in korte broek en slippers naar de training, dus ben ik op een gegeven moment met hem warme kleren gaan kopen. Hetzelfde geldt voor João Pedro, onze nieuwe aankoop van 18 jaar. Hij is hier net aangekomen. Op kerstavond heb ik een diner besteld en dat bij hem thuisbezorgd. Het zijn vaak kleine dingen. Ik weet wat deze spelers leuk vinden en nodig hebben.”
Je verhuisde zelf als jonge speler van Brazilië naar Europa, naar PSV.
“Precies, ik weet waar ik over praat. In het begin is alles nieuws, in de plaatselijke supermarkt kon ik niets vinden. Dus ging ik in het begin vaak naar de KFC waar ik een grote emmer kip op een plaatje aanwees die ik thuis met rijst vermengde. Gelukkig heeft toenmalig perschef Pedro Salazar me enorm geholpen. En met Guus Hiddink kon ik in het Spaans communiceren. De club voelde als een warme deken waardoor ik me snel kon aanpassen. Dat is helaas niet overal zo.”
Met huidig aanvoerder Ibrahim Afellay na het winnen van de titel in 2008
Ook wil je misschien pastoor worden.
“Dat is inderdaad een optie voor later. Wanneer weet ik nog niet. Ik zorg graag voor mensen en wil God terugbetalen voor wat hij mij en mijn familie heeft gegeven. We hadden het vroeger niet breed, dus heb ik veel tot God gebeden. Ik vroeg om een huis voor mijn moeder, maar hij gaf me de kans om voor een grote club in Nederland te spelen. Ik ben Hem eeuwig dankbaar.”
Het trainersvak trekt niet?
“Nee, niet echt. Zeg nooit nooit, maar ik verwacht niet dat ik op het veld terugkeer. Een rol bij PSV? Nou, ik zou na mijn carrière graag dichter bij PSV komen te staan. Als PSV-ambassadeur bijvoorbeeld, een beetje wat bijvoorbeeld Carlos Salcido nu in Mexico doet. Ik wil ook graag nog een keer terug naar Eindhoven, nog een keer zwaaien naar de fans. Ik heb na mijn vertrek bij PSV nooit officieel afscheid van ze genomen.”
Wat velen wellicht niet weten is dat je niet alleen in Eindhoven heel populair bent. The Independent en Daily Mail schreven dit jaar zelfs dat je een van Watford’s beste aankopen van de laatste jaren bent. Je wordt niet alleen gewaardeerd als keeper maar ook als uithangbord van de club. Het moet toch voldoening geven dat je op zo’n goede voet leeft met fans van twee grote clubs?
“Daar ben ik ook trots op. Het is nooit mijn intentie om de ster van een club te worden. Ik wil gewoon mijn werk goed doen en het vertrouwen terugbetalen dat mensen in mij hebben. Ik vind het leuk om een band met de fans op te bouwen, het zijn immers niet de spelers die de club maken maar de supporters. Ik geef de fans graag aandacht, misschien is dat wel uitzonderlijk in het voetbal. Ik acteer in ieder geval niet, dit is hoe ik ben.”
Kortom, als je straks terugkijkt op je carrière is dat met veel voldoening.
“Absoluut. Ik kan niet om meer vragen dan dit. Natuurlijk denk je nog wel eens terug aan bepaalde momenten, zoals de halve finale van Champions League. We waren er toen zo dichtbij, maar teleurgesteld in wedstrijden ben ik eigenlijk niet. Nee, mijn grootste teleurstelling in het voetbal is de manier waarop ik PSV verliet, via een fel interview en een breuk met Jan Reker. Er is al genoeg over gezegd, maar daar heb ik veel spijt van.”
Genietend van één van de vele successen naast Guus Hiddink en Ji-Sung Park